Niemand weet ooit wat de uitkomst van een koppelsessie zal zijn voordat het begint.

Je maakt je klaar, verkent plaatsen, controleert het weer, ontmoet het koppel. Maar goed, de magie die ontstond toen Emily en Davide zich loslieten en ze zich comfortabel voelden voor de lens... en de decemberzon die op dat moment onderging... die emotie, voor Emily, voor Davide, en voor mij, die emotie is onvoorspelbaar en altijd onverwacht.

En dat is het mooiste deel van deze baan.

Davide en ik zijn al vele jaren vrienden. Ik woon al vele jaren ver weg van mijn geboorteplaats. Een klein dorpje in het midden van het regionale park van de Po-delta, een uurtje ver van Venetië. Maar we hielden altijd contact, en we ontmoetten elkaar altijd als ik terug naar huis ging, om mijn familie te bezoeken. Over die tijden hebben we herinneringen aan de middagen die we op het strand doorbrachten, we klaagden allebei over onze eenzaamheid, onze verloren liefdes, onze angsten om alleen te eindigen, niet om de juiste persoon te vinden, onze berusting. Ik herinner me dat ik tegen hem zei, dat hij nooit moest opgeven en het geloof moest behouden, dat we jong waren en dat we de tijd hadden... Na zoveel jaren is het grappig om het me te herinneren met een nostalgische en lieve glimlach op mijn gezicht, want we zijn nu allebei zo gelukkig en hebben onze eigen zielsverwant. En eindelijk leerde ik Emily kennen, die zo'n lief, op haar gemak en vriendelijk meid is. En het zien van mijn vrienden nu zo intiem en diep verliefd, maakt mijn hart enorm gelukkig. Dus, geen andere plaats kon worden gekozen voor dit koppelsessie van hun, maar dat strand waar we vroeger bang waren voor eenzaamheid, en waar we nu de Liefde vieren tijdens een warme, milde, december zonsondergang. Vertaald met www.DeepL.com/Translator (gratis versie) Plus, flares zijn mijn favorieten, je weet wel 😉

-> Kijk eens naar een kleine video die ik heb gemaakt met hun foto's, onderaan de pagina